สวัสดีครับ คุณนางฟ้า
ผมสูญเสียสิ่งสำคัญสิ่งหนึ่งในชีวิตไปน่ะครับ
พรุ่งนี้ก็มีสอบอีกแล้ว เหมือนเคย สอบบ่อย เรียนหนัก
กิจกรรมเยอะ ปัญหาวิทยาลัย ปัญหาการเมืองมหาวิทยาลัย รวมถึงคอยไปยุ่ง ช่วยเหลือเรื่องชาวบ้าน นายกล้าบ้าพลัง
ครั้งนี้ จำเป็นที่ผมต้องเขียนถึงคุณนางฟ้า (ซึ่งต้องบอกคนอ่านหลายคนว่านางฟ้านี้ไม่ใช่คนในโลกความจริง)
อาจดูเป็นความเพ้อ หรือไร้สาระของนายกล้า แต่ผมคิดว่าคุณนางฟ้าคงรับจดหมายฉบับนี้ไว้ และเข้าใจผม
หลายคนว่า ผมเป็นคนจริงจังกับชีวิต… ผมจริงจังเพราะอุดมการณ์ จริงจังเพราะเป้าหมาย อยากทำประโยชน์ให้สังคมและโลก
ชีวิตมีทั้งประสบความสำเร็จ และความล้มเหลว
สิ่งที่ทำให้ผมประสบความสำเร็จได้มาจนถึงทุกวันนี้ เพราะผู้มีพระคุณทั้งหลาย คุณพ่อคุณแม่ คุณย่า พี่หลอม-พี่เลี้ยงคนสำคัญ
เพราะอาจารย์ทุกคน พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ คณาญาติ บุคลากรทุกระดับ
ผมระลึก และซาบซึ้งถึงทุกคนที่คอยสนับสนุน ช่วยเหลือ ทำให้ผมได้มีวันนี้…
โลกเรา เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และก็จะถึงวันดับไป แต่หลายคนไม่ได้ตระหนัก
ในช่วงระยะเวลาเป็นปีมานี้ ทุกความสุข ความอิ่มเอิบใจ การดำเนินชีวิตไป ก็เพราะสิ่งสำคัญ สิ่งหนึ่ง
เพราะสิ่งนี้เอง ทำให้ผมหัวเราะ ทำให้ผมยิ้ม ได้จากความรู้สึกจริงๆของจิตใจ
ทำให้ผมสนุกสนาน
ทำให้ผมนอนหลับสนิท ฝันดี
ทำให้ผมเข้มแข็งขึ้น
ทำให้ผมพัฒนาตัวเองในหลายด้าน
ทำให้ผมพยายามมากขึ้นที่จะใส่ใจในรายละเอียด และจิตใจคน
ทำให้ผมเข้าใจโลกมากขึ้น
ทำให้ผมเป็นคนมากขึ้น
ผมมองผ่านเปลือกนอก เข้าสู่สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใน
ผมมองเห็นความงดงามของจิตใจคน
คุณนางฟ้าครับ ผมมองเห็นท้องฟ้าเป็นสีฟ้าครามสดใส ผมยินดีกับโลกใบนี้
ผมอบอุ่น
ความรู้สึกที่ไม่ได้เป็นเพียงความฝันดั่งในตอนนี้
บางทีผมละเลย ที่จะเข้าใจความเป็นจริง และเห็นคุณค่าของสิ่งสำคัญ
ผมปากแข็ง
ในอดีต ทุกครั้งที่เคยมีอุปสรรคต่างๆ ถาโถมเข้ามา
ทุกครั้งที่มีความเศร้า ความทุกข์ ปัญหาต่างๆในชีวิต สิ่งสำคัญจะช่วยผมให้ผ่านพ้นอุปสรรค
สิ่งสำคัญที่ชี้ทางออก
สิ่งสำคัญที่คอยสอน คอยย้ำเตือน
สิ่งสำคัญที่อยู่ติดตัว บ่งบอกให้ผมมีสติ มีสมาธิ
เพราะมีสิ่งสำคัญนั้น ทำให้ผมอยู่ได้โดยมีกำลังใจมหาศาล
หลายครั้งที่ผมล้ม และเมื่อมองไปยังสิ่งสำคัญนั้น ทำให้ผมต้องลุก และเดินหน้าต่อไป
ทำให้ผมอยากจะทำสิ่งดีให้โลกน่าอยู่มากขึ้น เหมือนที่พ่อเคยบอก
สิ่งสำคัญที่คอยกระตุ้นเตือนผมเสมอว่า "พรุ่งนี้ โลกจะยังมีอยู่นะ"
และผมนึกแต่เพียงว่า ทุกวันจะมีความสุข ไปเรื่อยๆ หากจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะไม่เป็นอะไร
วันนี้ ไม่มีสิ่งสำคัญสิ่งนั้นอีกต่อไปแล้ว
ผมไม่เคยคาคคิด อาจไม่ใช่เพราะผมโง่เขลา หรือเพราะอะไร
ผมได้รับสิ่งที่ไม่อยากได้ และรับไม่ได้กับสิ่งที่ได้รับ เจ็บปวด รู้สึกเหมือนมีชีวิตที่ไม่มีชีวิต
ความทุกข์ ความโศกเศร้า อารมณ์ที่แปรเปลี่ยนไป
ผมไม่สามารถที่จะมีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะ ได้เหมือนเคย
ไม่สามารถไปไหนมาไหนหรืออยู่คนเดียว
ผมกลัว ผมหมดพลัง
โลกที่เคยสดใส กลับกลายเป็นสีดำลง ดำลง
สิ่งที่เคยมีความสุขกับมัน ความสุขเล็กๆ ความรู้สึกเหล่านั้นหายไป
ผมร้องไห้เกือบทุกวัน มากบ้าง น้อยบ้าง แต่ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงสิ่งสำคัญสิ่งนั้น
ได้ยินเสียงเพลงเศร้า น้ำตารินไหล
ดูภาพยนตร์ เล่นเกม ไม่มีความรู้สึกใดใด ไม่ยินดี ไม่ตอบสนอง
ทุกคนที่คอยเข้ามาให้กำลังใจ มากระตุ้น มาเล่าเรื่องสนุกสนาน ตลกๆ ผมกลับไม่สามารถแม้แต่จะร่วมขำ
ใบหน้าที่ซีด โทรม และดูโศกเศร้า…
ผมหลับเพื่อลืม เป็นสิบๆชั่วโมง แต่ไม่เคยหลับสนิท และไม่เคยตื่นมาพบแสงสว่างของดวงอาทิตย์
เวลาผ่านไปเป็นหลายสัปดาห์ จนเป็นเดือน เป็นหลายเดือน
ผมไม่สามารถลืม และผมตัดขาดกับสิ่งสำคัญไม่ได้
ผมพยายามจะออกจากสิ่งเหล่านี้ ผมพยายาม
ผมทำใจยอมรับความจริง การสูญเสีย ทุกสิ่งที่ไม่สามารถอยู่กับเราได้ตลอด มีพลัดพราก มีจากลา เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป
ในโลกนี้ไม่มีอะไรเป็นของผมเลย แม้แต่สิ่งเดียว
แต่ผมไม่สามารถตัดความรู้สึกเสียใจ ความเศร้าโศกทั้งหลายได้สักเท่าไร
…เมื่อไม่มีสิ่งสำคัญสิ่งนั้น อีกต่อไป
ผมรู้และเข้าใจถึงมิตรภาพ และความรักที่ทุกคนที่รักผม หยิบหยื่นให้อย่างเต็มที่
ผมมองเห็น
เพื่อน และรุ่นน้องบางคนเสียสละเวลามาอยู่กับผมตลอด มากิน มานอน คอยให้กำลังใจ
เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆหลายคนคอยพูด และแสดงความเป็นห่วงใยอย่างมาก
คุณพ่อ คุณแม่ผู้ซึ่งทุกข์ใจยิ่งกว่าลูก คอยโทรหา คอยติดตามข่าว
และเดินทางมาหาลูก มาพูดคุย มาเยี่ยมเยียน
คุณอา คุณย่า ผู้ซึ่งรักหลาน พูดคุยให้กำลังใจ
อาจารย์หยวน งดคาบสอบนักศึกษา เพื่อเดินทางมาจากนครสวรรค์ มาพูดคุย ช่วยเหลือผม ทั้งทางด้านจิตวิทยา และด้านสังคม
และอีกมากมายที่ไม่ได้กล่าวถึง
ทุกคนช่วยเหลือผม
ผมกราบขอบคุณทุกคนแทบเท้า และไม่มีวันลืมบุญคุณ รวมถึงน้ำใจ สิ่งที่ให้ผมในวันนี้
คุณนางฟ้าคิดว่าผมช่วยเหลือตัวเองไหมครับ?
ผมพยายามช่วยเหลือตัวเอง ที่จะก้าวพ้นข้ามกำแพงนี้ แต่ผมทำไม่ได้
บททดสอบที่อาจไม่ได้ใหญ่ที่สุดเท่าที่ประสบมา
แต่สำคัญมากสำหรับผม
อดีตกับความหลัง ตอนนี้อยู่กับปัจจุบัน มุ่งสู่อนาคต
คุณนางฟ้าบอกผมได้ไหมครับ? บอกวิธีที่จะก้าวพ้นความทุกข์นี้
จริงๆคำตอบมันอยู่ที่ตัวผมเองกระมัง ซึ่งผมเฝ้าค้นหา ยิ่งค้นหาเท่าไร ยิ่งเจอกับเศษเสี้ยวแห่งความหวัง ความล้มเหลวที่กัดกินจิตใจ รอยแผล
ผมเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ แต่ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองได้
การเปลี่ยนแปลงที่ยากลำบาก บททดสอบชีวิต ที่ทุกคนบอกว่าหากก้าวข้ามไป จะย้อนกลับมามองว่ามันเป็นเรื่องเล็ก
บางทีผมสับสน ซีมเศร้า ประสาทและบ้า ผมไม่ได้แพ้ ผมไม่ได้ล้มเหลว ไม่ได้ผิด ไม่ได้กระจอก ต่ำต้อย แต่สำหรับสิ่งสำคัญแล้ว ผมไม่เหลืออะไรเลย
หลายคนบนโลกทุกข์ทรมานแสนสาหัสยิ่งกว่าผมสักเท่าไร
หากไร้แรงบันดาลใจ คงก้าวเดินต่อไปลำบาก
ใช่ครับ ไร้เรี่ยวแรง โลหิตสูบฉีดเพียงร่างกาย และสมองและจิตใจไม่ได้ไปด้วยกัน
แต่ก็คงต้องบอกนางฟ้าว่า ผมพยายามทำอยู่นะครับ
นางฟ้าช่วยให้พรผมบ้างนะครับ
ผมพยายามฝ่ากำแพงที่มองไม่เห็นนี้ ด้วยความยากลำบาก คงไม่นานหรอก และคิดว่าเวลายังมีอีกมากสำหรับเรื่องนี้
พยายามปล่อยวาง สิ่งสำคัญ เพราะเรายึดมั่น ถือมั่น
แต่เพราะสิ่งเหล่านี้นี่เอง ที่ทำให้รู้ว่า ผมยังเป็นคนอยู่
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
ปล. อัพเดทข่าววิทยาลัยแพทยศาสตร์
–ศ.คลินิก พญ.บุญเชียร ปานเสถียรกุล ท่านคณบดี และอาจารย์หมอที่รักเด็กทุกคนยิ่งลูก ทำหน้าที่เพื่อนักศึกษาแพทย์อย่างทุ่มเทเต็มที่ สุดชีวิต ทำดีและสร้างประโยชน์แก่นักศึกษาแพทย์ และสถาบันของพวกเราประจักษ์ชัดมาโดยตลอด
บัดนี้ อาจารย์มีปัญหาสุขภาพ และได้พำนักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล เนื่องจาก มีปัญหาเกี่ยวกับระบบหายใจ และติดเชื้อในกระแสเลือด
ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอาจารย์ท่านมีความเครียดอยู่ และเป็นการเครียดเพื่อนักศึกษาแพทย์ การทำประโยชน์เพื่อนักศึกษาแพทย์ที่อาจทำให้มีปัญหากับบุคคลอื่น
จึงเชิญชวน เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ และสาธารณชน ร่วมลงชื่อ อวยพร และให้กำลังใจอาจารย์ได้ ที่
แม้ช่วงนี้อาจารย์ไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่และมาพบ มาดุ มาว่าพวกเราได้ แต่จิตวิญญาณการทำงานของท่านสถิตย์อยู่ในใจพวกเราทุกคน
…ด้วยรักและเคารพท่านประดุจดั่งมารดาแห่งแพทย์รังสิต
-เนื่องจาก วัน D DAY และประวัติศาสตร์การต่อสู้เรียกร้องของนักศึกษาแพทย์ (ที่ซึ่งประวัติส่วนนี้ และเรื่องราวการต่อสู้ไม่ได้เปิดเผยต่อสาธารณชน จะอยู่แต่ในความทรงจำ และจิตใจ เป็นอุดมการณ์ร่วมของนักศึกษาแพทย์สืบไป)
ทางผู้บริหารระดับสูงสุดของมหาวิทยาลัย มีความตื่นเต้น และแปลกใจ รับรู้ปัญหาที่น่าเป็นห่วงทั้งหลายนี้ และได้ให้เกียรติเชิญตัวแทนแกนนำนักศึกษาแพทย์จำนวนน้อยไปพูดคุยถึงปัญหาทั้งหมดที่เกิดขึ้น รวมถึงแนวทางแก้ไข
โดยเชิญไป ในช่วงต้นเดือนกันยายน ศกนี้
หากผู้ใดมีข้อเสนอแนะ สามารถส่งได้ที่นายกสโมสรฯ, ประธานรุ่น, แกนนำแต่ละชั้นปี อาทิเช่น ท่านนนทพันธ์, นายปรุฬห์,นส.พีรธิดา รวมถึงตัวข้าพเจ้า
ขอบคุณมากครับ
คุณต้นกล้า สู้ต่อไปนะครับ
"พรุ่งนี้ โลกจะยังมีอยู่นะ . ."
เอาไว้เจอกันครับ สวัสดีคับบบ (¯(∞)¯)
พี่กล้า สู้ๆนะ
เข้ามาเปซพี่กล้า ปู้ก็เขียนคำนี้ทุกทีเลยเนอะ
เพราะวันนี้โลกยังอยู่
เพราะวันนี้ยังมีคนที่รักเราอยู่
และเพราะวันนี้ตัวเรายังอยู่
ทำให้การก้าวเดินก้าวต่อไปเข้มแข็งขึ้น
หวังว่าพี่กล้าจะก้าวผ่านปัญหาได้ในเร็ววัน
ไม่ใช่นางฟ้า
แต่ขออวยพรนะคะ อิอิ
อาจจะเหนื่อยไปบ้าง
อาจจะท้อแท้ กับสิ่งที่เป็นอยู่
เมิงก็อย่าท้อล่ะกัน
มึงเดินได้ด้วยตัวเอง
ไม่ต้องพึ่งนางฟ้าหรอก โชคดีเว้ยย
กล้าสู้ๆน้า..
ยังไงปัญหาทุกปัญหาต้องมีทางออกอยู่แล้วแหละ..
อย่าคิดมากน้า..
ก้อคงต้องพูดเหมือนคนอื่นๆ นะคับ
พี่กล้าสู้ๆ น้าาาาา
เปงกำลังใจให้พวกพี่ๆ เพื่อนๆ เสมอ
วิทยาลัยแพทยศาสตร์ รังสิตจะได้ดีขึ้นๆ ซะที ^ ^
ความทุกข์ทีเกินทน จะหลอมคนให้ทนทาน
ข้างล่างกูเอง sign in ผิดอัน
กูไม่รู้ว่านางฟ้ามีจริงรึเปล่า ถึงมีจริงก็ไม่รู้เค้าจะช่วยมึงรึเปล่า
กูรู้แค่ว่ามีอีกหลายคนที่หวังดีกับมึงอยากเห็นมึงมีความสุข
อย่าทำให้คนพวกนั้นผิดหวังละกัน
กล้า ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นสิ่งสำคัญที่สุดคือวันนี้เรายังมีลมหายใจ นั่นคือโอกาสที่ทำให้เราสามรถก้าวล่วงสิ่งต่างๆสู่การพัฒนากายใจของเราให้เข้มแข็งต่อไป
ลองอยู่กับลมหายใจเข้าออกสัก5นาทีแล้วกล้าจะรู้ว่า ปัจจุบันเป็นเวลาอันประเสริฐ อย่าเชื่อนะคะ แต่อยากเชิญให้ทดลองทำดู
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เรายังมีลมหายใจเป็นเพื่อนเสมอค่ะ ……………ห่วงใยกล้าเสมอนะคะ………….
ได้อ่านไฟล์ที่ส่งมาให้อย่างละเอียดหลายรอบแล้วครับ
เห็นปัญหาหลายด้านเหลือเกิน
ระหว่างต่อสู้ก็อย่าลืมเตรียมตัวด้วยนะครับ เชียร์ๆๆๆ
(เราเองก็ไม่รู้ว่าจะไปรอดไหม)
กล้า….ความสุขเป็นของกล้านะ
ส้มเชื่อว่ากล้าต้องสร้างมันขึ้นเองได้เสมอ เชื่อในตัวเองเถอะว่ากล้าต้องทำได้
หลายสิ่งหลายอย่างเราเรียกกลับคืนมาให้เป็นของเราตลอดไปไม่ได้
แต่สิ่งหนึ่งที่จะอยู่กับเราตลอด คือ ร่างกายและจิตใจของตัวเอง
ดังนั้น ดูแล "เจ้าร่างกายและจิตใจของกล้า" ให้ดีที่สุด แคร์มันให้มากๆ
แม้เรื่องบางเรื่องต้องใช้เวลา แต่มันไม่นานเกินรอหรอก
ที่สำคัญอย่ารอ ให้ความสุขกลับคืนมาเอง ทำสิ่งใหม่ๆข้างหน้าด้วยรอยยิ้มให้ดีที่สุด
แล้วกล้าจะรู้ว่ายังมีอะไรดีดีรอกล้า อีกเยอะแน่ะ
โลกนี้ไม่ได้มีแต่ความทุกข์หรอกน้า ^^
อ้อ ไม่ว่าไงกล้าก้อยังมีเพื่อนชื่อส้มคนนี้น้า อิอิ ยิ้มๆๆๆๆ
ความทุกข์เป็นเรื่องธรรมดาของคนกล้า. .ยังไงทุกคนต้องเจอ. . เราเชื่อว่ากล้าสามารถผ่านมันไปได้. . .ต้นกล้าสู้แดดสู้ลมสู้ฝนอยู่แล้ววว
ให้เวลากับมันกล้า. . .
เราเอาใจช่วยให้พรที่กล้าขอจากนางฟ้าเป็นจริง. . .
คิดถึง ๆน้า. . take care
ขอให้หัวใจที่ป่วยอยู่หายไวๆ นะค้าพี่กล้า
รับสมัครนางฟ้ามั๊ยจ๊ะ
รับสมัครนางฟ้ามั๊ยจ๊ะ