เล่าประวัติศาสตร์ส่วนหนึ่ง รังสิต 3 ตุลา 57 ครับ

[เขียนถึงเพื่อนแพทย์ และพี่น้อง ม.รังสิต ครับ]

ยาวนะครับ แต่ ขอบันทึกไว้เป็นรอยในประวัติศาสตร์…

พี่น้อง หลายๆท่านร่วมยุคเดียวกัน (รังสิตรุ่น 14 – 21, ส่วนผมเอง รุ่น 17) คงพอทราบว่า…นักศึกษาแพทย์ ม.รังสิต นั้น มีส่วนในการผลักดันหลายๆอย่างให้แก่คณะ สมัยที่เรียนอยู่ เพราะตอนเรียนนั้นมีอุปสรรคเกิดขึ้นมาก ความรักในสถาบันผลักดันให้เราทำครับ…

เราผลักดัน ตั้งแต่เรื่องการ พัฒนาหลักสูตรนักศึกษาแพทย์ใหม่ การเพิ่มทรัพยากร อุปกรณ์ การเพิ่มอาจารย์ เพิ่มอาจารย์ใหญ่ตลอดจนการสร้างตึกคณะแพทย์ที่ มหาวิทยาลัยรังสิต สำเร็จในปัจจุบัน เป็นเพราะแรงผลักดันจากศิษย์เก่าหลายๆท่าน และคณบดีท่านก่อน (พญ.บุญเชียร ปานเสถียรกุล) ที่ล่วงลับไปแล้ว

เรื่องหนึงที่สำคัญมาก เลย คือเรื่องการได้ไปใช้ทุน (หรือโครงการเพิ่มพูนทักษะ) ไปใช้ทุนตามต่างจังหวัด

ในสมัยปี 2553-2554 นั้น เราถูกตัดสิทธิ์ ไม่ได้ให้เข้าจับฉลาก เนื่องจากตำแหน่งที่ กพ.(ข้าราชการพลเรือน) ให้ทางกระทรวงสาธารณสุข ไม่เพียงพอ มีการจะกีดกันไม่ให้แพทย์ที่จบจากรังสิต ได้จับฉลาก

หากไม่ได้จับฉลากไปใช้ทุน ก็จะลำบาก เพราะเราต่างมุ่งหมายใบเพิ่มพูนประสบการณ์ เพื่อไว้ใช้เรียนต่อแพทย์ประจำบ้าน สาขาต่างๆ

…จนต้องมีการเคลื่อนไหว มีการออกคลิปหลายภาค เกิดความวุ่นวาย กดดันให้ผู้บริหารมหาวิทยาลัยรังสิตช่วยเหลือ http://www.youtube.com/watch?v=VPhvEDM9HM0

มีการก่อม็อบ พบคณบดี พบผู้บริหารมหาวิทยาลัยรังสิต (จริงๆแล้วตอนเรียน มีม็อบเกิดขึ้นหลายครั้งมากครับ )…

และท้ายสุดเราก็ได้เข้าจับฉลาก ร่วมโครงการจัดสรรพื้นที่ใช้ทุน จนถึงทุกวันนี้ … อ่านรายละเอียดได้ที่ http://www.bloggla.com/?p=1517#more-1517

 

 

ผมเองก็เรียนจบมานานแล้วพอดูครับ หลังใช้ทุน และเรียนต่อ ป.โท ด้านผิวหนังจบ ปัจจุบันเป็นหมอปฏิบัติงานที่จังหวัดพิจิตร และตรวจรักษาโรคทั่วไป มีคุณแม่เป็นผู้ใหญ่ ใน รพ.พิจิตร ซึ่งก็พยายามเปิดโอกาส “รับตรง” ให้รังสิต (และคนจบคณะอื่นๆ) เข้าเป็นแพทย์เพิ่มพูนทักษะ ตลอด 2-3 ปีที่ผ่านมา ตอนนี้มีแพทย์รังสิตเป็นแพทย์เพิ่มพูนทักษะ ที่จังหวัดพิจิตรนี้ 5 ท่านครับ (ไม่นับที่ได้ทุนไปเรียนต่อแพทย์ประจำบ้านอีกมากครับ)

ที่จะขอย้อนอดีต เพื่อเล่า สิ่งที่ไม่ได้เล่าในสมัยนั้น และหลายคน อาจไม่ได้ทราบว่าเบื้องลึกเป็นเช่นไร (ปัจจุบันประวัติศาสตร์ก็อาจถูกเขียนทับใหม่ ทำให้สับสนกับความจริงที่เกิดขึ้นในสมัยนั้นไปได้)

ถึงวันนี้ ต้องพูดครับ ว่ามีผู้ใหญ่หนึ่งคนที่เคยเอื้อเฟื้อ และช่วยเรา ไปคุยกับทางกระทรวงให้เป็นอย่างดี

ผู้ใหญ่ท่านนั้น จริงๆ ท่านเป็นอาจารย์หมอที่ไม่จำเป็นต้องมาช่วยเราครับ ไม่ได้เรียนจบรังสิตด้วยซ้ำ และไม่มีลูกเรียนรังสิตครับ ท่านชื่อ นพ.ศุภชัย คุณารัตนพฤกษ์…

 

อาจารย์ศุภชัย เป็นอาจารย์ที่เคยโดนพิษสงของผมและพี่น้องร่วมรุ่น นำม็อบไปต่อสู้กดดัน สมัยสู้เพื่อให้สร้างตึกคณะแพทย์…

ตอนนั้น อาจารย์เคยเป็นตัวแทน จากอธิการบดี ม.รังสิต – ดร.อาทิตย์ อุไรรัตน์ มาให้เจรจากับแกนนำนักศึกษา เพื่อคัดค้านไม่ให้สร้างตึก

การเจรจาเกิดขึ้นในยามบ่ายของวันเรียนวันหนึ่ง ระหว่างไปเจรจาต่อรองกัน 1-2 ชั่วโมง ฝ่ายนักศึกษาสิบกว่าคน มีผมเป็นแกนนำการเจรจา ส่วนฝ่ายผู้บริหารมหาวิทยาลัย มีอาจารย์ศุภชัยนำทึมเจรจา บรรยากาศตึงเครียดมาก นักศึกษาแทบจะร้องไห้น้อยเนื้อต่ำใจที่ไม่มีทรัพยากรใดใด ในสมัยนั้นอาจารย์คนอื่นนั่งเงียบ เพราะทุกคนมีเจ้านายเป็นผู้บริหารมหาวิทยาลัยครับ …

การสร้างตึกคณะแพทย์ จะทำให้ มหาวิทยาลัยต้องเสียเงินเป็นจำนวนมากครับ (แต่เปิดมา 17 ปี ตอนนั้นไม่มีที่อยู่ พวกผมชอกช้ำใจมาก จนต้องก่อม็อบ)…

 

มันเป็นแผนของนักศึกษาแพทย์ที่วางกันเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว… ระหว่างที่ผมนั่งเจรจากับ อาจารย์ศุภชัย อย่างดุเดือด (ตัวหลอก)

เราก็มี นายนนทพันธ์ นาคแนวดี และ นายปรุฬห์ สนุ่นรัตน์ เป็นแกนนำนักศึกษาแพทย์ (ตัวจริง) แอบไปก่อม็อบอยู่ใต้ถุนอาคารใหญ่ของ ม.รังสิต อาคารอาทิตย์ อุไรรัตน์ อาคารของอธิการบดี นั่นเอง

นักศึกษาแพทย์สามร้อยคน เย้วๆ อยู่หน้ารูปปั้น คุณพ่อประสิทธิ์ อุไรรัตน์ ถอดเน็คไท ถอดเข็มคณะ ประชดมหาวิทยาลัยว่า ถ้าไม่สร้างตึก ก็เลิกเป็นคณะได้แล้ว!!! เรียกร้องจะพบกับอธิการบดีให้ได้

 

 

การชุมนุมผ่านไปหลายชั่วโมง 4-5 ชั่วโมง ถ้าจำไม่ผิด จนค่ำ เราปักหลักอยู่ใต้ตึก ทุกฝ่ายเครียดครับ หน่วย รปภ. ถูกสั่งให้มาล้อมม็อบนักศึกษาแพทย์ทั้งมหาวิทยาลัย นักศึกษาคณะอื่นก็สนใจมาดูเหตุการณ์ ถ่ายรูปกันใหญ่ครับ

ฝ่ายผู้บริหารมหาวิทยาลัย ก็ไม่ให้ตึก ฝ่ายเราก็จะเอา ให้สร้างตึกแพทย์

แม้ว่าในวันนั้น เราจะไม่ได้พบอธิการบดี
….ผศ.นเรฏฐ์ พันธราธร รองอธิการบดีมหาวิทยาลัยรังสิต ตอนนั้น ต่อสายโทรศัพท์คุยกับ ดร.อาทิตย์ อธิการบดีและเจ้าของมหาวิทยาลัย ตลอดเวลา ว่า เอาไงดีครับ อาจารย์ นักศึกษามันก่อม็อบใหญ่วุ่นวายมากแล้ว

ฝ่ายนักศึกษาก็ชูภาพ คณบดี ที่เพิ่งเสียไป (อาจารย์บุญเชียร ปานเสถียรกุล) เพื่อทวงถามสัญญาที่ผู้บริหารมหาวิทยาลัยเคยให้ไว้จะสร้างตึก พออาจารย์ตายกลับเงียบเฉย…

ยึกยักกันอยู่นาน…

ในท้ายที่สุดแล้ว ผมเป็นคนเดินเข้าไปคุยกับ อาจารย์นเรฏฐ์ เองครับ เพื่อพูดคำพูดหนึ่ง ซึ่งผมคิดว่าเป็นจุดเปลี่ยนของสถานการณ์ ให้มันคลี่คลายไปได้เสียที ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

คือคำพูดว่า “อาจารย์ครับ เพราะผมเห็นแก่มหาวิทยาลัย ผมไม่ได้เชิญสื่อ(มวลชน) มาสักเจ้านะครับ แต่ถ้าอาจารย์อยากให้เชิญผมก็จะเชิญทันทีครับ”

คำพูดสุดท้ายนั้น ทำให้ได้ตึกคณะแพทย์ มาจนถึงวันนี้….

 

 

ที่เล่านี่ไม่มีอะไรนะครับ จะเล่าว่าตอนนั้น สิ่งที่ผมทำเหมือนตบหน้า อาจารย์ศุภชัย ที่เจรจาแทนผู้บริหารมหาวิทยาลัย คัดค้านการสร้างตึกคณะแพทย์ ซึ่งอาจารย์ทำได้ไม่สำเร็จ และเสื่อมเสียเกียรติอาจารย์ท่านมาก

ภายหลังเมื่อมหาวิทยาลัยตกลงสร้างตึกแพทย์ เรื่องก็ซาไป นักศึกษาแพทย์รุ่นใหม่ก็จะรับทราบเรื่องนี้ได้ว่าเป็นตำนาน… หากอยากอ่านเพิ่มเติม >>> http://www.bloggla.com/?p=394

 

 

หลังจากเรื่องประท้วงเรื่องการสร้างตึกแพทย์ … ขอข้ามมาตอนวิกฤต สมัยผมเรียนปีสุดท้าย เรื่องการไม่ให้แพทย์รังสิตได้จับฉลากไปใช้ทุน นั้น สุดท้ายแล้ว คนที่ช่วยเหลือเรา เป็นคนที่เราเคยอยู่ตรงกันข้าม กันมาก่อน เป็นเรื่องที่ผมรู้สึกซาบซึ้งใจครับ…

…คนที่เราเคยต่อสู้ ศัตรูในสายตานักศึกษาแพทย์ สุดท้ายแล้ว กลายเป็นผู้ใหญ่ใจดี ที่มาช่วยประสานงานให้เราได้จับฉลาก เรื่องพลิก!!!

ความเมตตาที่อาจารย์มีนั้น กว้างใหญ่ไพศาลครับ ไม่เคยคิดโกรธเกลียดเราแม้แต่น้อย ที่เคยล่วงเกิน แต่กลับมองเห็นว่าหากเด็กพวกนี้ถูกทำร้าย ในฐานะครูบาอาจารย์ ก็คงยอมไม่ได้ครับ

ผมจำได้ว่าหลังเราได้จับฉลาก อาจารย์ต่อสายหาผมว่า “สิ่งหนึ่งที่สำคัญมากเลยนะครับชเนษฎ์ เราต้องเลิกรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ที่เราเรียนจบรังสิตครับ เราควรภาคภูมิใจที่เราได้ทำหลายๆอย่างให้ที่นี่”

คำพูดนั้น ทำให้ผมในวันนี้ คิดได้ ว่าการเป็นแพทย์รังสิต ร่วมกับพี่น้องทุกคนนั้น เป็น “บุญ” ที่ได้ทำร่วมกันมาหลายๆอย่าง

เราจะกล้าบอกได้ไหม ว่าเราภูมิใจที่เราจบรังสิต ถ้าหากเราไม่เคยทำอะไรเพื่อสถาบันนี้ สถาบันที่ เรารัก…

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

[ปิดท้ายโฆษณา]ที่เล่ามายืดยาวนี้ ช่วงนี้ จริงๆ ก็ เพื่อจะบอกว่า… ในช่วงปลายเดือน พฤศจิกายน 2557 นี้ จะเป็นช่วงการเลือกตั้งกรรมการแพทยสภา

อาจารย์ นพ.ศุภชัย คุณารัตนพฤกษ์ ฟอร์มทีมลงเลือกตั้งแพทยสภา กับอาจารย์ที่น่าเคารพของวงการแพทย์อีกหลายท่าน (เช่น อาจารย์คุณหญิงพรทิพย์, อาจารย์วารุณี จินารัตน์ อดีตผู้อำนวยการราชวิถีสมัยที่เราเคลื่อนไหว, อาจารย์มัยธัช สามเสน อดีต ผอ.สถาบันประสาทวิทยา, อาจารย์ปานเนตร, อาจารย์อาวุโส และแพทย์รุ่นใหม่ต่างๆ ฯลฯ)

เบอร์ 46 ถึง 69 และ 3 ครับ

 

 

ทีมนี้ล้วนเคยมีความเมตตา แก่พวกเรามาก ในหลายโอกาส ครับ

อาจารย์ศุภชัย ปัจจุบัน ท่านได้ขึ้นตำแหน่ง เป็นรองอธิการบดี มหาวิทยาลัยรังสิตครับ… (ในอดีต ท่านดำรงตำแหน่งสำคัญมามาก เช่น อดีตรองปลัดฯ, อดีต เลขาธิการแพทยสภา, อดีต เลขาธิการ อ.ย. ฯลฯ)

จึงขอเขียนบทความนี้ ถึง พวกเรา พี่น้องแพทย์รังสิต (รวมทั้งแพทย์สถาบันอื่นด้วยครับ) เป็นข้อมูลประกอบการพิจารณาของท่าน

ผมเองในฐานะศิษย์เก่ารังสิต และ ศิษย์อาจารย์ศุภชัยด้วย (ที่บ้องตื้น เคยไปล่วงเกินอาจารย์ เพื่อตึกคณะแพทย์) ตอนนี้พิเคราะห์แล้ว จึงขอช่วยแชร์ข้อมูล

หากแพทย์ที่สามารถลงคะแนนได้ สนับสนุนคนทำงานจริงๆ ที่คอยหาทางออกให้แก้ปัญหาวงการแพทย์ต่างๆ (รวมทั้งเคยอุปถัมภ์วงการแพทย์ในหลายภาคส่วน) เข้าแพทยสภาละก็ คงวางใจได้ว่า … เมื่อใดก็ตามที่ชีวิตแพทย์มีปัญหา เรามีที่พึ่ง ครับ

เพื่อนแพทย์สถาบันอื่นที่อ่าน ผมก็ขอกราบเรียนให้ท่านพิจารณา คนทำงานจริงครับ คนที่ทำเพื่อแพทย์ และเพื่อประชาชน… คนไหนก็ดีทั้งนั้นครับ

 

แพทยสภา เปลี่ยนแปลงได้… เริ่มต้นจากสิทธิ์เล็กๆในมือแพทย์ทุกคน นี่ล่ะครับ

 

ป.ล. เบอร์ 46 ถึง 69 และ 3 (ทีมศุภชัย) และ ฝากอีกหนึ่งเบอร์ เบอร์ 25 (แม่ผมเอง พญ.ชัญวลี ศรีสุโข- แต่เหมือนท่านจะอยู่อีกทีมหนึ่ง) ด้วยครับ

จดหมายจะไปถึงบ้านเพื่อนแพทย์ทุกท่าน กลางเดือน พฤศจิกายน 2557 ครับ แพทย์ทุกท่าน กาได้ 28 เบอร์ครับขอรบกวนแท็กทุกท่านที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ไม่มากก็น้อย ขอบคุณมากครับ